Manifeste affirmant le caractère un et divers de la langue d'Oc

Ai tornat dobrir la gramatica d'Alibèrt: i legisse aquò:
"Aquelas nòrmas nos permetràn d’aténher una uniformizacion relativa, mas pr’aquò sufisenta per ensenhar la lenga als escolans e formar un elèit cultivat susceptible de legir las òbras literàrias occitanas. Las divergéncias foneticas, morfologicas e lexicologicas que subsistiràn, reduitas al minimum, empacharàn pas l’intercomprehension e constituiràn pas una tròp granda dificultat per l'ensenhament. Una unificacion pus completa, si deu se produire, serà l’òbra del temps e dels escrivans. Pel moment, cadun deu prendre per basa de sa lenga lo seu parlar nadiu e n’utilizar totas las riquesas. "

Es exactament çò que defendèm "cadun deu prendre per basa de sa lenga lo seu parlar nadiu e n’utilizar totas las riquesas" e i a ges d'Anschluss si que non dins l'imaginacion de gents que farián melhor d'aparar la lenga puslèu que d'agairar los que cèrcan a o far.

(Loís Alibèrt, Gramatica occitana, 1935)