Manifeste affirmant le caractère un et divers de la langue d'Oc

#232: Ive Gourgaud - Re: Ont anam ?

Sénher Gourgaud e "Cecilia" : Siáu consent, d'acòrdi sus lo constat. Lo bilanç de l'occitanisme (disi pas de la literatura occitana - ò "occitanenca", se preferissètz lo mot) provòca ges d'estrambòrd : l'ensenhament es francament insufisent e, mai que mai, la difusion de la lenga dins la societat, per lo mejan mai naturau, la transmission intergeneracionau, es gaireben inexistenta... Me geina pas que i aga d'autreis assags per valorizar çò que rèsta, clarament, per ieu, LA lenga d'òc, mai tròbi que lo combat deis antioccitanistas (Sénher Gourgaud, me semblatz mai un non-occitanista qu'un antioccitanista vertadier) ven afeblir çò qu'es ja feble e tuar çò qu'es a agonizar...

Per ieu, una prioritat : la transmission entre lei generacions. L'error dau Felibritge, puei de l'occitanisme, foguèt de crèire que se podiá sauvar una lenga per la literatura, mentre que la populacion occitana demorava largament illetrada dins sa pròpria lenga. E mai l'ensenhament es inutil se i a pas de transmission dins lo mitan familiau. Cèrtas, lo malhum dei Calandretas a son utilitat, e ne'n sosteni de segur lo principi, mai se la lenga se parla plus a l'entorn pròche deis escolans, l'occitan (ò "l'occitanenc") es una lenga de l'escòla, amb leis aspèctes negatius qu'aquò implica.

Avètz donc rason, Sénher Gourgaud, de chifrar a la mesa en plaça de çò que podriam sonar de "nuclèus lingüistics", indispensables a la (re)vitalizacion de la lenga nòstra.