Ai tornat dobrir la gramatica d'Alibèrt: i legisse aquò:
"Aquelas nòrmas nos permetràn d’aténher una uniformizacion relativa, mas pr’aquò sufisenta per ensenhar la lenga als escolans e formar un elèit cultivat susceptible de legir las òbras literàrias occitanas. Las divergéncias foneticas, morfologicas e lexicologicas que subsistiràn, reduitas al minimum, empacharàn pas l’intercomprehension e constituiràn pas una tròp granda dificultat per l'ensenhament. Una unificacion pus completa, si deu se produire, serà l’òbra del temps e dels escrivans. Pel moment, cadun deu prendre per basa de sa lenga lo seu parlar nadiu e n’utilizar totas las riquesas. "

Es exactament çò que defendèm "cadun deu prendre per basa de sa lenga lo seu parlar nadiu e n’utilizar totas las riquesas" e i a ges d'Anschluss si que non dins l'imaginacion de gents que farián melhor d'aparar la lenga puslèu que d'agairar los que cèrcan a o far.

(Loís Alibèrt, Gramatica occitana, 1935)

#393: JFB - en relegissent Alibèrt 

 As plan rason, amic JFB. L'Alibèrt avia una vista justa de las condicions de respelida de la lenga nòstra. Caldria rendre a aquel òme l'omenatge que s'amerita. Pietat que i agèsse pas a Bram o endacòm mai un lòc de memòria per lo trabalh que faguèt ambe sa Gramatica.

Nos arriba de nos plànher d'èsser dins un espaci tròp larg, ço qu'afavorisaria las divergéncias entre los parlars, mas prenguem l'exemple del Pulaar, lenga africana parlada dins un vintenat de païses de la Mauritania a l'Etiopia : elis an pas paur de l'escomesa d'una lenga comuna, e rai se d'un costat dison "Ar gai" e de l'autre "War gai" (vèni aici).

Nosautres anam benlèu pas tremblar se i a de pichonas variacions entre Bèucaire e Tarascon ? o entre Queragut e Formiguèra ?